برای تنوع رویدادها و نمایشگاه ها، فضاهای گالری که از بیرون تقریبا غیرقابل دسترس هستند باید در معرض دید عموم قرار بگیرد. از نظر محتوایی، اثر هنری تحقق یافته‌ی «پلی به سوی هنر» و گالری «نگاه کن و بیندیش» که در زمین احداث شده ، ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند؛ زیرا ساختار گالری موجود به لحاظ موضوعی به عنوان پایه و ظرفی برای هنر، به تصویر کشیده شده است. خود گالری تا حد مستقل شدن و ارتقاء به عنوان یک عنصر، با مفهوم مجسمه‌سازی ادغام شده است. این بدان معنی است که قطعه نهایی که از این دو عنصر تشکیل شده است، حد فاصل بین فضای عمومی و خصوصی قرار دارد. این فضا دنیای درون را با دنیای بیرون، باغ آرام دانشگاه را با جنبه فرهنگی شهر در تعامل و همزیستی، پیوند خواهد داد.
با نزدیک شدن مستقیم به اثر هنری در پایه آن، می توان از پیش، حیاط را به عنوان فضایی برای نمایشگاه ها استفاده کرد. بر خلاف محیط شهری شلوغ، منطقه باغ ویلا سایمون سابق، محیطی آرام و درونگرا را ارائه می دهد. از نظر تاریخی، این فضای باغ نسخه ای رمانتیک شده از ایده باغ منظره در قرن نوزدهم است.
